- I jeszcze zegarek - dodała Alexandra. Wyraźnie zmęczony Thompkinson skinął

pozwoli jej wyjechać. Wtedy ona zniknie na dobre.
uroczystość jest już za tydzień.
- Przepraszam - bąknął nieporadnie. - Nie powinienem był...
- Za co?
mógł się okazać najgorszym mężem na świecie po Henryku VIII, stała się jeszcze bardziej
Ale nie kochał. I nie chciał skrzywdzić. Odkaszlnął.
Wyczerpana, podniosła rękę do czoła. Czas po przebudzeniu się obok ciała Lily zbił się w jedno bolesne doznanie. Razem z Santosem dopełniła koniecznych formalności. Właściwie tylko mu towarzyszyła, bo to Santos załatwiał wszystko, to on był związany z Lily, to on był najbliższym jej człowiekiem, nie Gloria.
Z tymi myślami poczuła się niezwykle samotna. Ogarnęło ją zmęczenie, a to znaczyło, iż nie zdoła mu się oprzeć. Jeszcze raz rzuciła okiem na drzwi. Ciągle mogła się wycofać. Gdyby Bryce dowiedział się, że była agentką CIA, znienawidziłby ją. Kłamała, chcąc uchronić jego i Karolinę przed niebezpieczeństwem. Wiedziała, że w końcu przestanie grać Klarę Stuart i wróci do własnego nazwiska, Caldwell, oraz do pracy w agencji. Teraz jednak pragnęła, by ta chwila nigdy nie nadeszła.
- A ty jesteś całkiem dorosłą szesnastką?
Następnego ranka, kiedy zeszła na śniadanie, przekonała się, że nikt nie ma już dla niej przyjaźni. Nikt ze służby nie odezwał się do niej, nie uśmiechnął, zewsząd otaczało ją wzgardliwe milczenie.
Na chwilę zapadła cisza. Ponad głowami siedzących
Nie ma pan pojęcia, jak pieszczotliwe i łagodne było jego obejście. — Cóż panią tak przeraziło, miła panieneczko!?
- Tak.
sposób zarabiasz ostatnio na życie, prawda?

Nie ma pan pojęcia, jak pieszczotliwe i łagodne było jego obejście. — Cóż panią tak przeraziło, miła panieneczko!?
między dziesiątą a jedenastą.
- Jak najbardziej poważnie. Lily jest babką Glorii ze strony matki. Dotąd o tym nie wiedziała. Nikt nie wiedział. Jej matka ukrywała to przed nią.
skórzaną smycz i przyniósł ją pani.
ratunek, gdyby hrabia odpowiedział w zwykły cierpki sposób.
Klara zatrzymała się i po prostu patrzyła na swoją rodzinę. Chciała biec, ale zmusiła się, by spokojnie podejść do furtki, która przy otwieraniu zaskrzypiała jak za dawnych czasów, co sprawiło, że kilka twarzy zwróciło się w kierunku, z którego nadchodziła.
- W takim razie zaczynajmy.
Z bawialni niósł się szmer kobiecych głosów. Lucien wstrzymał oddech i zaczął
Philip z trudem oderwał od niej oczy.
- To miał być komplement - bronił się mężczyzna.
Poruszyła się na niewygodnym krześle.
- Jak to co? - powtórzyła Liz, zupełnie zbita z tropu.
W powozie jak zwykle usadowił się naprzeciwko niej. Alexandra pospiesznie
Stała się zuchwała.
Sprawiała wrażenie wystraszonej. Popatrzyła mu w oczy i maskując strach wyzywającym zachowaniem, zaczęła pierwsza: